Қарағай іші. Тынбайды үні ұлардың,

Елінен қашқан сұрауы кімде бұлардың?

Қыздарды малға сатқызып, шалға айттырған –

Мың батпан мұңы.

Мұнар да мұнар, мұнар күн.

Қорлығың аз ба? Шашылдың қазақ тарыдай,

Ата қонысың өзіңе бақ боп дарымай.

Дүрбелең дәуір, құтымды неге қашырдың,

Аяусыз тағдыр. Аязы қатты, қарыды-ай.

Отыз жеті мен отыз сегіздің зардабы –

Қытай жерінде қазақты талай жалмады.

Шыңжаңда билік Шн-Ц-Сай жауыз қолында,

Үрімші, Құлжа тысқары одан қалмады.

Белгісіз еді ел-жұрттың онда ертеңі,

Әдиша қызға бұйырмай қазақ өркені.

Қанқұйлы қалмақ есіктегі құл малшыға –

Атастырғаны өзекті тіліп, өртеді.

Жылай да жылай көзінен елдің қан ақты...

Түрмеге жапты. Қазақты солай талатты.

Құтылу үшін қаймығып әке тажалдан –

Әдиша қызды беруді жөн деп санапты...