(“Mü­ha­ki­mə”dən)

Bül­bül­dür ta­nı­dan gü­lü, gül­şə­ni,
Mə­nim­çün ya­ra­dıb Al­la­hım sə­ni.
Sən var­san, bu dün­ya, bu aləm mə­nim,
Ey də­rin ka­mal­lı.
Əgər sən ol­ma­san, yox ki­mi­yəm mən,
Yel­kən­siz, sü­kan­sız bir gə­mi­yəm mən.
Hər giz­li ba­xı­şın ürək tit­rə­dir,
Gü­lü­şün şəf­qət­li, ba­xı­şın də­rin.
Mə­ni mən­dən alıb, sə­nə bəxş edir
Mən­dən gi­ley­lə­rin, şi­ka­yət­lə­rin.
Özün sirr, sö­zün sirr, tə­bəs­sü­mün sirr.
Sə­nin til­si­mi­nə dü­şən­dən bə­ri,
Bir­li­yə, vəh­də­tə sə­ni səs­lə­yir
Möh­tac ürə­yi­min dö­yün­tü­lə­ri.
Özü­mü yan­dı­rır öz kö­nül ahım.
Se­vin­cim, gü­vən­cim, ey səc­də­ga­hım.
Ədə­bi möh­ta­cam, sə­nə möh­ta­cam,
Ye­ni­dən oy­na­yır köhnə hə­vəs­lər.
Sən­dən bir ri­cam var, sən­dən bir ri­cam,
Sev mə­ni, mən sə­ni sev­di­yim qə­dər.

* * *
Kör­pə mı­şıl­tı­sı xə­fif meh ki­mi
Qa­rı­şır ana­nın lay­lay sə­si­nə,
Bu bir­lik ox­şa­yıb əsəb­lə­ri­mi,
Ucaltdı ru­hu­mu göy qüb­bə­si­nə.
Ana nə­fə­si­lə gül­lən­di hər yan,
Bu şi­rin ava­za qay­na­dı qa­nım,
Bo­ğaz­da səs­lə­nən qay­nat­ma­lar­dan.
Sü­zül­dü ru­hu­ma Azər­bay­ca­nım.